Oude stappers
Wanneer je naar het leven kijkt alsof het een reis is – welk schoeisel draag je dan nu?
Oef, een ingewikkelde vraag…
A pakt papier en drapeert het over haar schoenen heen. Met plakband, lijm en een nietmachine worden de vellen aan elkaar vastgemaakt.
Al werkend denkt ze na over haar schoenen: ze zijn oud, gebruikt en vies, maar comfortabel. Iemand anders had ze misschien al weggegooid, maar dat doe ik niet. Ik heb veel meegemaakt met deze schoenen en wil er niet afscheid van nemen. We zijn al op veel plaatsen geweest, vandaar de deuken en vlekken. En er zijn nog nieuwe plaatsen die we samen gaan ontdekken – dat zijn de witte lijnen.
Bij de nabespreking tilt ze de schoen op: er zit geen zool in.
“Dat is omdat ik heel goed wil voelen waar ik op dit moment sta.”
Heel bewust ervaart ze tijdens het werken wat er in haar gebeurt en gebruikt dit in haar werk.
Wat een mooi project maakt ze ervan waarin ze ‘oud’ en ‘versleten’ nieuwe waarde geeft door terug te kijken naar de reis die ze heeft afgelegd en vooruit te kijken naar de plaatsen die ze nog wil ontdekken.
Ze is nog niet klaar om afscheid te nemen van deze paar schoenen, ze hebben samen nog nieuwe plaatsen te ontdekken!