Als Stichting Emmy helpen we de daklozen in de steden waar we werken. Die hulp is anders dan anders, maar ontzettend effectief.
Waarom wordt iemand dakloos?
Niemand wordt dakloos om één reden en je moet meestal best diep graven om de echte reden te vinden. Een voorbeeld: je huis verliezen is een gevolgd van iets, dus stel dat de reden is “je bent je baan kwijt”. Maar ook dat is nog steeds niet de reden. Waarom is iemand zijn baan kwijtgeraakt? Wellicht is er sprake van een relatiebreuk? Maar ook daar, die breuk is weer een oorzaak van iets anders, dus wat was dat dan?
En als je dan een paar keer door blijft vragen, dan kom je uiteindelijk in de buurt van de echte oorzaak… en die ligt vaak in de psychische sfeer. Ergens is er iets misgelopen in de psyche van de persoon en pas als je dat te pakken hebt, kun je gaan werken naar de echte oplossing.
Nu is er alleen iets lastigs…. als iemand honger heeft, geen veilige plek heeft om te slapen (als er überhaupt een plek is), dan kun je het wel gaan hebben over die psychische vraagstukken, maar dat gaat niet werken. Als je gaat kijken naar de piramide van maslow, dan is die doelgroep primair bezig met de primaire fysieke behoefte. Eten, drinken, slapen, overleven. Niets meer en niets minder.
Wat doen wij?
Onze eerste stap is dus om die persoon zo snel mogelijk van de straat te krijgen. Hoe sneller in de periode van dakloos zijn, hoe beter. Iemand die er al te lang in zit, went er aan en dan wordt eruit komen met de maand lastiger. De primaire doelgroep die we helpen is nog “kort” dakloos. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan, al valt het eigenlijk ook wel weer mee. Een voorbeeld:
Om een kamer te kunnen huren ben je geld nodig, maar om geld te kunnen genereren ben je een baan nodig. De werkgever vraagt alleen direct: waar woon je, en als je dan zegt “dakloos” krijg je die baan niet. En ook al heb je een baan, voordat je in de kamer kunt moet je wel eerst je eerste maand huur betalen plus de waarborgsom van ook weer een maand huur. Hoe kom je aan dat geld?
Wij helpen een aantal daklozen aan soms wat giften of een microlening om die eerste stap weer te kunnen zetten. Zelf moeten ze wel de eerste stap zetten zodat wij kunnen zien dat ze niet alleen maar “zeggen”, maar ook “doen”. Dus als ze (bijvoorbeeld) zelf op de één of andere manier de eerste maand huur bij elkaar hebben gesprokkeld, regelen wij voor hun een microlening om de borg te kunnen betalen. (of andersom) En ja, dat is risicovol. Je moet maar zien of je die lening weer terug krijgt, want ja, je kunt ze wel een contact laten tekenen, maar als ze “verdwijnen” heb je niets aan dat papieren contract en van een kale kip kun je niets plukken. Vandaar dat ze zelf de eerste centen bij elkaar moeten zien te krijgen, daarna springen wij in. Dat vermindert het risico al enorm.
Als ze dan eenmaal een kamer hebben coachen we ze naar de volgende stap: vindt een baan binnen één week. Maakt niet uit wat, pak alles aan wat er is. Ja, die eerste baan is n.a.w. slecht en slecht betaald, maar alles beter dan op de straat slapen. Indien nodig helpen we ze ook aan nieuwe kleding zodat ze bijvoorbeeld goed naar een sollicitatie kunnen gaan.
Hebben ze die eerste baan, dan coachen we ze naar de volgende stap: zorg ervoor dat je minimaal 3 maanden salaris ergens hebt liggen. Vrij geld. Verlies je die baan, dan is er niets aan de hand want je hebt geld ergens staan om je huur te betalen. (als voorbeeld) Wees ultrazuinig, blijf met hetzelfde budget leven als je had toen je nog op straat woonde voor minimaal 3 maanden. Blijf naar de voedselbank gaan, spaar alles wat je kunt sparen, creëer je eigen spaarpot voor als het weer mis gaat. (we hopen van niet, maar hou er rekening mee)
Daarna blijven we ze nog een half jaar coachen. Hoe ga je om met je geld, heb je alweer contact met de familie (en waarom niet), wat zou je echt willen doen in je leven en vooral de vraag: waar ging het echt fout, wat was de echte dieperliggende reden, en hoe ga jij dat voorkomen. We helpen ze door therapie, coaching en counseling. En we stellen ze ook de vraag: wie was God voor jou in die tijd? Want we willen ze ook een perspectief bieden wat eeuwig duurt. Of ze daar dan weer wat mee doen laten we los. We zeggen het en laten het daarna gaan.
Op die manier proberen we te borgen wat we samen hebben opgebouwd en niet alleen voor korte maar ook voor lange termijn.
Wat kost dat?
Tijd. Om ook maar ergens te komen moet je eerst een relatie en vertrouwen opbouwen. En dat kost tijd. Voordat we de eerste praktische stappen kunnen zetten zijn we zo 1 maand verder en zit er veel tijd in coaching. Die ene maand lijkt niet veel, maar in die tijd zijn ze wel dakloos. Die eerste maand is spannend. Na die eerste maand kan het traject van coaching en therapie echt worden gestart en ja, dat kost nog meer tijd.
Geld: in de eerste maand gaat er behoorlijk wat koffie en thee in, geven we ze soms een overnachting (bij ons thuis of in een hostel) zodat ze weer jaloers worden op “normaal” leven en er nog sneller uit willen komen.
Een soort van geld: als ze het eerste traject hebben doorlopen geven we ze soms een mico lening. In de meeste gevallen komt dat geld terug, maar we houden er rekening mee dat een X percentage afgeschreven moet worden. Als je wilt vissen, moet je er rekening mee houden dat je soms een dobber verliest. Het hoort erbij, maar moet wel ingecalculeerd worden in een project.
Om je een idee te geven, om iemand van de staat en in een kamer te krijgen en daarna aan het werk te krijgen kost dat ongeveer 40 uur inzet en 300 Euro in totaal.
De resultaten:
Met een gemiddelde inzet van 40 uur en voor 300 Euro aan directe kosten kunnen we één persoon van de straat halen…en dan kunnen we eerlijk zeggen: dit is een mooi praktisch project met een hoge kans van slagen en met een (relatief gezien) kleine investering in geld en tijd.
