Ik wil nu …
Ik heb me helemaal laten leiden door wat ik nu wilde doen.
Trots op haar eigen werkstuk naar aanleiding van de workshop gebaseerd op het abstracte werk van Mondriaan vertelt ze:
Ik wilde blauwe stippen tekenen, ik weet niet waarom, was op zoek naar de reden, maar begreep het niet. Het kon me niets schelen. Ik had zin in stippen tekenen, dus dat heb ik gedaan.
De volgende laag met rood wilde ik die vorm, ook daarvan weet ik niet waarom of wat er achter zit. Ik wilde gewoon nu die vorm maken. En toen de groene laag en al die kleuren.
En weet je – het is vaas met bloemen geworden! Is het niet gaaf? Had het niet van tevoren bedacht!
De blauwe druppels is het water in de vaas, de rode en groene vlakken is de vaas zelf en al die kleurvlakken zijn de bloemen! Mijn eigen Mondriaan-vaas! En het klopt helemaal!
Helemaal trots en blij.
Tijd voor zichzelf.
Ze vertelde later dat ze daar veel te weinig tijd voor heeft en neemt. Ze werkt als vrijwilliger 6 dagen per week, ze mist haar man enorm, die zit nog in de Oekraïene en zij zit hier met haar (tiener)dochter in Poznan. Haar zus woont in de UK, ze hebben een toeristenvisum om daar naar toe te gaan, maar de papieren in Polen zijn nog steeds niet geregeld, dus ze weet niet of ze de mogelijkheid krijgen om daar heen te gaan. Haar dochter wil graag in een Engels sprekend land wonen, dat heeft ze al geleerd en Pools kent ze helemaal niet. Over een paar jaar gaat ze studeren. Voor haar dochter is het beter om misschien naar de UK te gaan? Maar haar man zit nog in de Oekraïene… Wat moeten we doen?
Een vraag waar heel veel vluchtelingen mee worstelen…
