Maar hoe gaat het nou met ons zelf? Het Messiascomplex.

Ja, spannende vraag… hoe gaat het nou met jullie? Eerlijk gezegd lastig om te beschrijven. Laten we beginnen met: ja het gaat goed. Zo, dat is er uit. En nu wat meer in detail.

Maar keihard werken is het. Het komt ons niet aanvliegen, in tegendeel. Ja, het is geweldig om te doen, maar zweten is het. Iedere dag. Mhhh… hoe zullen we dat eens proberen uit te leggen. Laten we eerlijk zijn, menselijk gezien moet je ergens toch behoorlijk gestoord zijn om dit soort avonturen te starten. Ieder dag weer, dag in dag uit.

En menselijk gezien zouden we het iedereen af raden om dit te gaan doen. Doe het niet. Het kost je echt alles. Dus als we naar onze menselijke stem zouden luisteren zouden we vaak op de bank zitten te huilen. Energie op, zoveel ellende om je heen, er is geen einde aan. En ja, dat is soms echt wel lastig.

Maar toch doen we het… en niet met 80% inzet, maar met 110%. Laten we het proberen uit te leggen met deze tekst: (en als je niets met de bijbel hebt, toch even doorlezen, je snapt zo wel waarom)

Wat u ook doet, doe het van harte, alsof het voor de Heer is en niet voor de mensen, want u weet dat u van de Heer een erfenis als beloning zult ontvangen. Dien Christus: Hij is uw meester!

Kolossenzen 3:23-24

En daar, ergens in die tekst zit het waarom, de energie en waarom we het volhouden. Onze verblijfsvergunning is nog steeds niet rond, de belastingen zijn nog steeds niet duidelijk (Kafka is er niets bij), financieel best spannend, soms is het om moedeloos van te worden. Met ieder leven wat we ten positieve zien veranderen, komen er weer 10 nieuwe bij die aan de afgrond staan. Dus menselijk gezien… Klaar ermee, zoek het uit. Bodemloze put.

Als we het alleen voor de mensen hadden gedaan (hoe goed het doel ook is), is het niet vol te houden. Te zwaar, te gestoord. Dus ergens ben je toch een “tik” nodig om dit te kunnen doen en om vol te houden. Zonder die “tik” hadden we het allang opgegeven. Die “tik” is “onze lieve Heer” en dat geeft energie voor de dag van morgen.

Ja, we zouden graag iedereen willen redden en een betere toekomst willen geven, we hebben er (letterlijk) alles voor over, maar hoe hard we ook werken… we redden het nooit.

Ken je trouwens het Messiascomplex?

Een gemoedstoestand waardoor een persoon denkt dat hij eindverantwoordelijk is voor het redden of helpen van anderen.

Messiascomplex (wiki)

En ja, we snappen dat mensen (in onze tak van sport) daar soms helemaal in vastlopen. Ook dat messiascomplex zien we aan deze kant bij anderen voorbij komen……ai.

Ja, wij geloven dat we dit werk moeten doen, en geloven ook dat we zoveel mogelijk mensen moeten helpen (net als iedereen trouwens), maar die eindverantwoordelijkheid om iedereen te redden… die ligt niet bij ons. En daar zit nu net het verschil….

Dus ja, we doen alles wat we kunnen, maar onder aan de streep…. is het niet onze eindverantwoordelijkheid wie we wel of niet kunnen helpen, wie er doorheen komt… of niet. Dat is God zijn pakkie aan. Dat wat op onze weg komt pakken we met beide handen aan en soms ook niet, omdat er aan onze capaciteiten toch echt wel een grens zit. En dat is ok, omdat we weten dat wat wij kunnen doen een klein stukje is van wat God aan het doen is. Het geeft rust dat alles in Gods hand ligt en dat wij niet de eindverantwoordelijkheid dragen om anderen te redden.

Dus hoe gaat het met ons? (soms heel) Moe maar voldaan. En we zijn blij dat het niet onze eindverantwoordelijkheid is en we dus niet 24 uur per dag moeten werken. De balans werk en rust is spannend, iedere dag weer, maar oh wat is het mooi om te doen, de resultaten te mogen zien, maar ook om de vrijheid te hebben dat jij (en ik) niet verantwoordelijk zijn voor het eindresultaat. Want anders… hadden we allang zo’n witte jas aan met van die gespjes aan de achterkant…

Zo, nu weer op naar de volgende klus, website klaarmaken voor iemand anders, in de andere kamer draait een therapie sessie, reisje naar NL inplannen, sessie voor komend weekend voorbereiden, en M is jarig! Vier je mee?