2e en 3e kerstdag… een dag om niet snel te vergeten…

(Ter bescherming van de privacy zijn gefingeerde namen gebruikt’)

Rond 3.00 in de ochtend kwamen we in contact met iemand in Frankrijk die een paniek oproep had uitgezet. Met zijn vriend uit Slowakije (verder te noemen cliënt) ging het niet goed en die was “verdwenen” ergens in Polen…. De cliënt had de nodige psychische problemen, en documenten + medicatie + telefoon gestolen. Geen goed scenario. Om 03.00 kregen we de melding binnen voor hulp.

Via via kwamen ze er in Frankrijk achter dat de cliënt nu in Polen in een dakloze opvang zat inclusief een adres!

Even een sfeerbeeld van die “opvang”: hekken eromheen, bewaking, personeel wat NIET blij is en absoluut geen Slowaaks spreekt (ze dachten dat hij Russisch was, en toen ging het helemaal fout). Maximaal 31 personen worden toegelaten om op de vloer te mogen slapen, daarna gaan de hekken weer dicht. Er staat ongeveer 100 man op de stoep, dus vechtpartijen zijn geen uitzondering…

Als je daar dus aanklopt met een psychisch probleem… dan worden die problemen alleen maar groter… en dat is zachtjes uitgedrukt.. het was een hele (!) slechte plek voor deze “client”.

We zijn uiteindelijk in contact gekomen met de client en hij is een dagje bij ons geweest. Best wel spannend, want jij bent Slowaak, er staat ineens een vreemde Hollander op je stoep die zegt dat hij je vriend uit Frankrijk kent en zo nog wat. Dat maakt je hoofd (wat al kookt) er niet rustiger op en helemaal zonder moeite ging dat niet…

Ala, uiteindelijk toch gelukt, een dag bij ons doorgebracht tussen alle andere al geplande gasten (yep..) en na wat medicatie werd hij rustiger. Een paar uur goed geslapen maar…..

Inmiddels was er ook contact met de broer in Slowakije, en die zou de volgende dag (27-12) hem komen ophalen bij de opvang.

Praktische problemen: de broer die onderweg is heeft een telefoon, de “client” niet. De broer die onderweg is, zou om 06.00 daar op de stoep staan, maar tja… het verkeer zit tegen en dan ben je wat later… en… dan is de “client” alweer de straat op (iedereen in de “opvang” wordt om 7 uur er uitgeschopt)

Paniek!

Maar… uiteindelijk kregen we de “client” aan de telefoon (geleend van een andere dakloze), kregen we de broer aan de lijn die panisch naar de “client” aan het zoeken was, hebben we de “client” opgehaald waar die stond, die weer naar ons huis gebracht, de broer ook naar ons huis laten rijden en dat werd een mooi maar ook emotioneel weerzien.

Inmiddels rijden ze weer terug naar huis. Het waren twee pittige dagen, maar eind goed, al goed.

Nou ja goed… E is inmiddels ziek en M ook…. och, als dat het grootste probleem is… minimaal 3 pyjama dagen kregen we binnen als tip dus dat gaan we maar eens doen.

En waarom we dit soort dingen doen?

Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven. Ik was een vreemdeling en u hebt Mij in uw huis uitgenodigd. Ik had niets om aan te trekken en u hebt Mij kleren gegeven. Ik was ziek en u hebt Mij opgezocht. Ik zat in de gevangenis en u bent bij Mij geweest.”

Deze goede mensen zullen vragen: “Here, wanneer hebben wij gezien dat U honger had en hebben wij U te eten gegeven? Of dat U dorst had en hebben wij U te drinken gegeven? Of dat U een vreemdeling was en hebben wij U geholpen? Of dat U niets had om aan te trekken en hebben wij U kleren gegeven? En wanneer was U ziek of zat U in de gevangenis en hebben wij U bezocht?”

Ik zal tegen hen zeggen: “Toen u dit voor één van mijn minste broeders hebt gedaan, deed u het voor Mij.”

Mattheüs 25:35-40