Verdriet met een glimlach

Elke therapiesessie beginnen we met stil staan: Hoe zit je er bij?
En dat doen we op verschillende manieren. Eén daarvan is een kleine collage maken met vier elementen: een achtergrond die past bij hoe je er nu bij zit, een gezicht, ogen en een mond.

Heel bewust heeft ze gekozen voor een blijde lach en verdrietige ogen. De ogen zeggen hoe ze zich voelt van binnen. “Maar”, vertelt ze, “dat kan ik niet laten zien aan anderen. Zij voelen zich ook verdrietig. Als ik dat laat zien dan gaan we met zijn allen onderuit. Ik moet vrolijk zijn, een grapje maken, de positieve kant benaderen. Als ik dat niet doe, dan doet niemand dat en verdwijnen we allemaal in een depressie…”

Dit laat zien hoe gevoelig en stressvol de situatie nog steeds is, ook al zijn we inmiddels jaar verder.
Hoe lang kan iemand dit volhouden?
Sterk zijn voor de ander, zorgen voor de ander ook al gaat het met jou helemaal niet goed?

Binnen de therapiegroep is er even ruimte voor de binnenkant, voor het verdriet.
Hoeft ze even niet de lach te dragen en voor de anderen te zorgen.
Kan ze zijn met alles wat er is.
Heeft ze een moment voor zichzelf.