Kaders loslaten

Vandaag in de therapie werkt iedereen aan een zelfgekozen thema. Deze hebben ze in de hoek op hun papier geschreven en met oliepastel wordt binnen dat thema een abstracte tekening gemaakt.

Wat ze echter niet weten is dat ze na 10 minuten hun tekening door moeten geven aan degene die naast hen zit en zelf voor een bepaalde periode aan iemands anders tekening mogen werken.

Ze kiest voor het thema ‘harmonie’. Ze tekent twee driehoeken. Een rode en een blauwe en begint kronkellijnen op de achtergrond te maken. Ze heeft er twee ingekleurd met groen wanneer ik vraag de tekening door te geven.

Ze focust zich op de nieuwe tekening die voor haar ligt. Het thema, de manier van tekenen, het gebruik van kleur. Ze wil graag iets van zichzelf toevoegen aan de tekening en houdt daarbij rekening met het kleurgebruik en de manier van tekenen van de ander. Dit zorgt ervoor dat ze op een manier gaat tekenen die ze niet eerder heeft gedaan. Vrije vormen, kleurovergangen, niet omlijnde vormen…

Wanneer ze haar eigen tekening terug krijgt, is de achtergrond volledig ingekleurd. Zoals ze van te voren bedacht had. “Oh, hij is helemaal klaar” zegt ze. Anderen beginnen nog te tekenen aan hun eigen tekening en ze blijft kijken naar de hare. Dan pakt ze rood en blauw en begint de driehoeken aan te passen.

Bij de nabespreking vertelt ze: “Ik wil eigenlijk wel los van alle kaders die ik elke keer voor mezelf creëer. Door aan andere tekeningen te werken, zag ik hoe het anders kan. En toen besloot ik mijn eigen tekening aan te passen.”

En dit besef neemt ze mee uit de therapiesessie: loskomen/ loslaten van zelf gecreëerde kaders.

Wat een mooi inzicht uit een ogenschijnlijke eenvoudige oefening.
De kracht van beeldende therapie.