In het donker

Vandaag lukte het haar eindelijk weer een keer te komen, zo toevallig…
Ze had zich hiervoor al 6 keer aangemeld, maar lukte het steeds toch niet om te komen.
We hebben het over het model van Kübler-Ross over fases waar je doorheen gaat bij grote gebeurtenissen/ veranderingen. Ze raakt geëmotioneerd tijdens de uitleg van het model. Ze vertelt later dat ze nu begrijpt waarom ze niet afkomt van bepaalde dingen uit haar verleden. Ze negeert ze. Daardoor lijkt het of ze er niet zijn, maar ze komen elke keer weer tevoorschijn…

De opdracht is om de plek waar je staat in je leven uit te beelden aan de hand van een landschap.

Ze tekent een grot. Er staat een donker vaag persoon in de grot met een zaklamp. Een oranje licht wat iets van de grot laat zien…

Ze staat in het donker, kan amper zien wat er om haar heen gebeurt en weet niet waar ze heen moet.
Bij het gedicht wat ze er bij schrijft eindigt ze met de zin: “Duisternis, wat heb ik jou aangedaan dat je me niet loslaat?”

Ze voelt zich opgelucht. Eindelijk is het gevoel uit haar, zichtbaar op papier. Innerlijke spanning maakt plaats voor spanning. Is alles opgelost? Nee, maar de ontkenning is voorbij en acceptatie is gekomen dat ze zich nu hier in een donkere grot bevindt. Hierdoor kan ze verder en een volgende stap zetten.

Niet makkelijk.
Wel sterk en krachtig.
En heel mooi en moedig dat ze zichzelf in de ogen durft te kijken.