Iedereen is anders

Dit komt na 2 maanden groepstherapie ineens heel helder binnen.
De oefening van vandaag gaat over jou als een zaadje wat groeit. Je zit in de grond en vecht je weg naar boven, naar de lucht, naar het licht. En daar groei je. Hoe zie je er uit? Heb je bladeren, bloemen, vruchten misschien? Hoe groot ben je? En wat is er om je heen?

Ze tekent het proces.
De eerste ‘akte’ gaat over hoe ze zelf groeit, met mooie blaadjes, licht en vrolijk.
In de tweede ‘akte’ ziet ze hoe anderen net als haar om haar heen staan. Samen staan ze mooi te zijn.
En dan komt de derde ‘akte’ en realiseert ze zich dat iedereen zo verschrikkelijk verschillend is!

Als ik haar vraag wat het belangrijkste is wat ze uit de opdracht meeneemt, zegt ze: “accepteren dat iedereen anders is”.
Hier heeft ze best wel moeite mee. Soms begrijpt ze de strijd van een ander niet – want het is toch zo duidelijk? Het besef dat ieder verschillend is wat betreft karakter, persoonlijkheid, opvoeding, ervaringen in het leven, wordt haar steeds duidelijker. En nu is ze op het punt gekomen dat ze dat mag accepteren. Wat een mooie stap!