Hoe weet je wanneer het klaar is?
Bedachtzaam gaat ze aan het werk met een gescheurd papiertje. Laag na laag wordt aangebracht en er ontstaan een landschap van emoties. Dat is hoe ze het zelf benoemd.
Ze voelt aan wat zich nu aandoet en reageert daarom met kleur, plaats en techniek. Allerlei verschillende emoties die ze ervaart en die door elkaar heen gaan worden verwerkt op het vel papier.
“Hoe weet je wanneer het klaar is?” vraagt ze.
Het moment dat je niet meer wilt toevoegen, dat het goed is, zoals het is.
Ze pakt een donker grijs krijtje en voegt deze toe aan het geheel.
En dan ineens is het klaar, dat was het laatste wat nog toegevoegd kon worden.
“Ik wordt er helemaal kalm van” zegt ze.
Ze draait het vel papier en kijkt of ze er wat in herkent, een bepaalde vorm die ergens op lijkt? Toch lijkt het niet belangrijk te zijn.
Het is haar mozaïek van emoties die ze allemaal ervaart en dat is precies wat dit werkstuk waardevol maakt. Een momentopname, een doorgaand proces van verandering en beweging.
Ze laat de emoties los, pakt een tweede vel en begint een nieuw werkstuk in het hier en nu. Een tweede abstract werk ontstaat en wordt in de gang bij andere werkstukken opgehangen.
