Boos zijn is de enige manier…?

We staan stil bij waar onze wortels houvast vinden. Helemaal na een vlucht uit je thuisland, ontworteld, hoe vind je dan nieuwe grond om op te staan en waar halen je wortels voeding vandaan?

Het is herfst in de tekening. Ze heeft dingen laten vallen die nu niet meer belangrijk voor haar zijn en die haar nu niet meer helpen. Die blaadjes liggen op de grond.

De wortels zijn allemaal op de oppervlakte. De grond eronder is heel hard. Ze vinden geen houvast.

Er is maar één wortel die de grond in weet te dringen en dat is haar boosheid.
Die boosheid geeft haar de kracht om stappen te zetten, om werk te zoeken, om de deur uit te gaan, om de taal te gaan leren en ja, soms ook om haar bed uit te komen.
Boosheid is de enige manier, zegt ze. Anders kom ik die harte grond niet in.

Er lopen hele dunne worteltjes door de grond heen, maar die geven geen houvast.
Deze komen wel in de witte onderlaag terecht – krijgen ze daar nog wat voeding binnen die ze nodig hebben? vraag ik.
Daar weet ze geen antwoord op. Ze weet niet goed wat die dunne worteltjes zijn.
Misschien komt dat later nog.
Nu heerst de boosheid en is de focus daarop. Mooi dat ze de energie van haar boosheid om kan zetten in actie, in het zetten van stappen die nodig zijn om hier een nieuw leven op te bouwen.