Wat is liefde?

Deze week staan we stil bij ‘liefde’. Want wat is liefde nu eigenlijk en wat doet het met je? En wanneer je het niet (genoeg) hebt of krijgt, wat is dan het effect?
Een mooie sessie waarin iedereen de focus op een bepaald aspect van liefde legt die voor hem/haar nu belangrijk is.

Na een tekenoefeningen lees ik een stukje uit de Bijbel waarin allerlei verschillende kanten van liefde aan bod komen:

De liefde is geduldig en vriendelijk. Liefde wordt niet jaloers. Liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk. Liefde zegt of doet geen onaardige dingen en denkt niet alleen maar aan zichzelf. Liefde raakt niet verbitterd. Liefde vergeeft als een ander iets verkeerds heeft gedaan. Liefde is niet blij met oneerlijke dingen, maar met de waarheid. Liefde vertelt fouten van andere mensen niet door, denkt altijd het beste van een ander en blijft altijd geduldig. De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.

1 Korinthe. 13:4-8a (vertaling: Basisbijbel)

Wat een mooie beschrijving! Als we de naar een andere vertaling kijken (die is wat lastiger te lezen) wordt het nog dieper:

De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen, zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe. Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid. Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij. De liefde vergaat nimmermeer;

de liefde is goedertieren,

zij is niet afgunstig,

de liefde praalt niet,

zij is niet opgeblazen,

5zij kwetst niemands gevoel,

zij zoekt zichzelf niet,

zij wordt niet verbitterd,

zij rekent het kwade niet toe.

6Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid. 7Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.

8De liefde vergaat nimmermeer;

maar profetieën, zij zullen afged

1 Korinthe. 13:4-8a (vertaling: NBG)

Hoe ziet liefde er voor jou uit?

Ze gaan allemaal aan het werk, alhoewel wat aarzelend, niet zeker van hoe en waar te beginnen. Het is mooi om te zien hoe iedereen zijn eigen weg vindt tijdens het tekenen en schilderen. Alsof hun handen weten wat ze moeten doen.

En dat is zo mooi aan beeldende therapie. Er ontstaat een soort van conversatie tussen handen, hoofd en gevoel. De handen creëren, het lijf voelt en het verstand observeert wat er gebeurt en begint hier een interpretatie aan te geven, waarop de handen weer reageren. Alle werkstukken groeien zo in diepte. Niemand eindigt met waarmee hij/zij is begonnen en voor velen is het een soort van verrassing wat het eindresultaat wordt. En toch, bij de nabespreking worden de inzichten die opgedaan zijn gedeeld met elkaar en begint het nog meer betekenis te krijgen.
Zo mooi!