Geduld of vertrouwen?

Ik had een poosje terug een gesprek met een vrouw die de volgende vraag had:

Ik wil trouwen en kinderen krijgen, maar ik heb het gevoel dat God te lang wacht.

Tja… wat zeg je dan? Wat ze zelf aangaf, is dat alle mensen in de kerk tegen haar zeiden dat ze geduld moest hebben en dat hielp niet. In tegendeel. Ze werd er alleen boos om. Ze kon NIETS met dat “heb geduld”. En eerlijk gezegd… ik snap dat wel.

Want laten we eerlijk zijn, als ik ook tegen haar zou zeggen “heb geduld” dan zeg ik daarmee ook “je zult in de toekomst zeker trouwen en kinderen krijgen, als je maar geduld hebt”. En dat is vals, want ik weet dat niet. Het zou best kunnen dat dat niet gaat gebeuren. En daar zit je dan met je verpakte valse beloftes en “geduld”. Dus wat zeg je dan? Wat nu als ze nooit zou trouwen en kinderen zou krijgen? Wat dan?

Dan komt het erop aan dat het NIET gaat om het geduld om te trouwen en kinderen te krijgen, maar om vertrouwen te hebben dat God het beste met jou voorheeft voor Zijn glorie. (en niet per definitie voor jou nood, plezier, verlangen, etc) Als je dat vertrouwen in God hebt, dan zijn alle andere vragen een “detail”. En ja, we snappen dat dit heel(!!) ingewikkeld is, maar laten we eerlijk zijn… is “heb geduld”, of “komt goed” een eerlijk antwoord? Het is wel een makkelijk antwoord, want dan ben je snel van de vraagsteller af…. maar het helpt niet.

Zou jij, als “beantwoorder” van zo’n vraag, wel het lef, het geduld hebben om echt in die vraag te duiken?

Ja, dat kost tijd, maar lijdt wel tot een echt gesprek in plaats van een “afschuiver”….